To Hell and Back Again

(English Version: scroll down!)

Er zijn momenten dat ik mensen zo ontzettend graag iets duidelijk wil maken. Maar dat dat dan gewoon niet lukt. Hoe ik ook mijn best doe, het komt niet over zoals ik zou willen dat het over moet komen. Er zijn dus blijkbaar ervaringen die je kunt vertellen, maar de werkelijke inhoud van die verhalen kennen geen woorden. Althans, niet de volledig juiste. Of het is een gebrek aan woordenschat, dat kan natuurlijk ook. Toch ga ik het in mijn volgende berichten proberen. Ik heb tenslotte beloofd dat ik met mijn billen bloot zou. 

Ik ben geboren ergens op een dag eind februari 2006. Dat maakt mij nu dus bijna zeven. 

Ik hoor geluiden. Een beetje vaag, ik kan het niet helemaal volgen. Mensen die roezemoezen, piepjes, zuchten, voetstappen. Enigszins gehaast volgens mij. Ik doe mijn ogen open. Hallo daar. Wereld.

Ik lig in een bed, zover is wel duidelijk. Alles is wazig. Mijn zintuigen bevinden zich in een soort van mist lijkt het wel. Verdomme, even wakker worden. Ik zie mijn lief op een stoel zitten. Naast mij. Met een vermoeide glimlach op zijn gezicht. Ziekenhuis. Volgens mij. Ja. Lief vraagt of ik weet wat er gebeurd is? Uhm, even nadenken. Ja. Volgens mij voelde ik mij daarnet erg beroerd ja. En toen heeft een ambulance mij naar het ziekenhuis gebracht. Ja, zo was het volgens mij. He? Ik kan niet praten. Wat is dit? Nog een beetje wakker worden, dat zal het zijn. Dus ik knik. Lief begint rustig te vertellen. 'Je ligt in het ziekenhuis schat'. Ja, zover was ik inderdaad ook wel nu. 'Je hebt twee weken in coma gelegen. Een kunstmatige coma. Je hebt een septic shock gehad.' Waar heeft hij het nou over. Hij praat maar wat. Maar alles is zo raar, zo anders dan anders. Angst. Angst, angst, angst, angst, angst. Allesoverheersend. Vernietigend. 

Mijn god. Ik kan niets. Behalve 'denken', dat kan ik wel. En veel ook. Ik kan waarnemen, ik kan horen. En nadenken dus. Maar spreken kan ik niet. Bewegen ook niet. Hoe ik ook probeer, niets 'doet' het. 'Voet, beweeg!' commandeert mijn innerlijke stem. Maar niets reageert. Wat is dit: zwarte humor?  Er loopt een dikke buis vanuit mijn hals naar een pomp, die synchroon met mijn ademhaling in- en uitademt. Een zuigend en pompend geluid. O god, lig ik nou serieus aan de beademing? 

Laat deze nachtmerrie ophouden. Breng me terug in coma. Nu.

Zomaar een zaterdag in februari. Met lief en zoon van 7 maanden de stad in. Lekker dagje. Thuis begin ik me ziek te voelen. Niet uitzonderlijk. De afgelopen maanden was meneer griep mijn grootste fan. Gelukkig is het weekend. Even kalm dan maar. Spierpijn. Heel erge spierpijn. Ik kruip in mijn bed. Bah. Kopje thee, ja lekker kopje thee. Paracetamolletje. Morgen is alles beter. 

Zondag. De koorts stijgt. Lief raakt een beetje onrustig. Ik meet 41 graden. Lief vraagt of het wel gaat. En of ik mijn kin op mijn borst kan leggen. 'Ja joh, gaat vanzelf weer over', stel ik hem gerust. 'Ik ga nog even slapen...'


Wordt vervolgd

-----------------------------------------------

English Version*: To Hell and Back Again

*please be gentle with me, if my translation isn't quite what it should be...

There are certain moments when I really would like to explain some things. But I just fail. Even if I try the very best, it just doesn’t work out. It feels like it is impossible to really explain. As if I do not have the right words for it. Well, it can also be a total lack of vocabulary, ofcourse. But in this blogpost I will try to do so. Again.

I was born in februari of the year 2006. Which makes me just about seven years old…

I hear noises. Vague words, can’t hear the exact things they are saying. People quietly talking, bleeping sounds, footsteps. Somewhat rushed. I open my eyes. Hi there. World.

I am lying in a bed, for all I know. Everything around me is blurry. It feels like if my senses are in some kind of a fog. I just need to wake up a little more. My Love is sitting right next to me. He is looking at me with a very tired smile on his face. Hospital. I guess. Yes. My love is asking me if I have any idea of what has happened. Uhm, let me think. I think I was not quite feeling very well last time I checked. And I also remember the ambulance had come to take me to the hospital. Yes, I guess. O my God, I can’t speak! What is going on? Maybe I just need to wake up a little more, yeah, that will be the case. So I nod. My love starts talking. ‘You’re in the hospital honey. You’ve been in a coma for the past two weeks. An artificial coma. You have had a sceptic shock.’ What the hell is he talking about? I think he’s just confused. But everything feels very strange. It all feels so different than it ever was before. And then there it is: fear. Fear, fear, fear, fear, big fucking dominating fear. Devastating.

O my God. I can’t do anything. Accept for ‘thinking’.  A whole lot of thinking. That’s all I am capable of. I can see and I am able to think. But I cannot speak. And I cannot move. How hard I try, nothing moves. ‘Toe, please move’. No, nothing. What is going on? It looks like black humor to me. I can see this big tube running from my throat towards a big machine. It in- and exhales in the same way as my body does. It gives a pumping sound. O my God, I am seriously on a ventilation device.  

Let this nightmare be over with. Please put me back to sleep. Right now!

Just another saterday in Februari. With my love and my son of seven months old having fun into town. It’s a very nice day. When I’m back home again I’m suddenly feeling ill. Nothing new. During the last few months the flu has become a friend of mine.. Thank God it’s not a working day. I feel this severe muscle pain. I’m crawling into bed. Nice cup of tea. Taking an aspirine. Tomorrow everything will be beter…

Sundaymorning. Fever is rising. High. My love is becoming more and more worried. He’s asking if everything will be oke. ‘Ofcourse my Love, it’ll pass. I’m going back to sleep again…’

To be continued.