Doorgaan naar hoofdcontent

Naakt



Naaktheid, daar is natuurlijk niets mis mee. Helemaal niet zelfs. Naaktheid is in veel gevallen prachtig. En dan heb ik het niet over naaktheid in zijn perfect geretoucheerde vorm. Gewoon de naaktheid van de mens. Met altijd wel een plus- en minpunt. Bijna altijd. Bijvoorbeeld een mollig vrouwenlichaam van middelbare leeftijd. Een lijf dat geleefd heeft, gebaard heeft, gevoed heeft. Het leven in opperste vorm.

Maar zodra naaktheid opgedrongen wordt, vind ik er opeens weinig aan. Naaktheid wat zich opdringt aan het oog zonder uitvlucht vind ik niet prettig. Ik praat hier natuurlijk niet over allerlei heftige vormen van 'opdringen', dat is weer een heel ander verhaal.

Ik kom net van de Intensive Care. Ze hebben mijn bed via de lift verplaatst richting een 'normale' afdeling. Nou, 'normaal' is niet bepaald het juiste woord, dat was met mijn eerdere blog 'Shit Happens' wel al duidelijk. Ik lig dus op mijn bed en beland rechtstreeks van IC op een kamer met 7 anderen. Dat is een beetje een bruuske verandering. Soit. Ik lig nog steeds in dat gekke blauwe hemdje. Ik kan het niet eens goed omschrijven, dat 'ding'. Volgens mij ontworpen door een 1e jaars techneut: praktisch en zonder enige idee van 'pasvorm'. Met drukkertjes. Volgens mij. Zodat de plakkertjes op je borst en alle 'lijnen' gemakkelijk bereikbaar zijn. Dus daar lig je dan in zo'n gek hemdje en zonder kuise slip. Kon me dat op de IC nog gestolen worden, nu ik weer een heel klein beetje mens word, stoort dat. Deze ui wil graag haar rokken weer aan. Dat idee. Maar goed, ik dwaal af.

Ik lig daar dus en kan nog steeds niet lopen. Met andere woorden; ik lig nu op een open afdeling, waar mensen in en uit kunnen lopen zonder dat iemand dat door heeft en ik kan geen kant op. Op mijn kamer liggen voornamelijk oudere mensen: tante Pollewop en meneer Astma aan de overkant. En naast mij opa 'ik-weet-het-allemaal-niet-meer-want-ik-ben-dement'. Fijn. Ik zeg: plakje Cake erbij.
Opa is dus dement. En heel erg oud en heeft het wel een beetje gehad met het leven. Arme man. Ligt er eigenlijk te wachten op zijn Verlosser. Ligt ja, want opa wil niet meer lopen, of zitten en plakjes cake eten. Nee, opa wil dood. Zo ver is mij wel duidelijk. Maar ook erg in de war dus. Na een tijdje verschijnt de zuster. Zuster Feeks is het juiste woord in dit verband, want verpleegster is in deze context veel te professioneel. Ze wordt boos op opa. 'Opa, sta op.' Doet me denken aan de bijbel, maar deze zuster heet geen Jezus. Echt niet, verre van. Opa wil niet en blijft liggen; doet gewoon of 'ie gek is. Daar heeft 'ie tenslotte zijn hele leven op kunnen oefenen. Met ferme stappen stevent zuster Feeks op zijn bed af, rukt hem er bijna vanaf. Daar staat ie dan, in z'n pyamaatje, z'n leven geleefd. Zuster Feeks zet met de afstandsbediening zijn bed op de hoogste stand. 'Zo kan ie er lekker niet op!'; ik zie het haar denken. Maar opa blijkt een taaie. Terwijl zuster Feeks de kamer weer uit is, doet ie er alles aan weer bovenop zijn bed te klimmen. 'Ik laat me na 80 zware jaren verdomme niet vertellen wat ik wel en niet mag'. Terecht!! Ik druk op mijn bel om zuster Feeks op te piepen: ik bezwijk aan het aanzicht. Als het kon had ik de goede man een helpend 'voetje' gegeven. 

Het is nacht. In de nacht hoor ik oma op de gang haar aria's zingen. Hard, schel en hoog. Ze doet haar best. Ze zingt een uur lang 'heeeelllluuuuup, heellllluuuuuup'. Mijn god, wat een gedoe hier. Sjonge jonge, het is dat ik geen wanen heb, maar het voelt alsof ik teruggeworpen ben in de tijd. Het arme mensje wordt dus kennelijk niet geholpen en eerlijk gezegd heb ik het na tien minuten wel gehad met haar. O kijk nou, opa klimt uit bed! Sjonge jonge, uit eigen wil! O god, wat zie ik nou? Hij loopt naakt. Volledig in z'n nakie niksie. Wat kan hem het ook bommen. Al die jaren netjes in pak, waarom het er nu niet eens even lekker van nemen. Maar ja, dit soort naaktheid vind ik gewoon niet erg aantrekkelijk. 

O jeetje, hij vergist zich in het bed. 'Nee opa, nee, de volgende. Echt waar. Nee, ik ben uw vrouw, dochter, oma niet, ik lig hier enigszins verlamd te liggen ja. He opa, sjoe!' 

En daar verschijnt na tien minuten discussiëren met opa dan eindelijk mijn reddende engel. 
Jawel: Zuster Feeks....

Reacties

Populaire posts van deze blog

Leef Tijd

Bill Viola - 'Nantes Triptych', 1992 Deze week word ik zeven. De precieze datum weet ik niet zo goed. Maar he, wie herinnert zich de dag waarop hij geboren werd nou eigenlijk. Het is dat het je verteld is. Mijn geboortedag staat in mijn ziel gegrift, maar de datum deed er niet zo toe geloof ik. Naar het schijnt leek het of mijn ogen groen waren. Wat ze niet zijn. Maar dat is tenslotte bij baby's altijd het geval. Die kleuren met de tijd.  Ik ben dus twee keer jarig. Een keer officieel en ik keer in gedachte. De laatste gaat aan anderen voorbij. Maar niet aan mij. Ieder jaar juich ik een beetje. T liefst met een taartje met kaarsjes erop. Ook in gedachte. Ik stierf toen ik dertig was. En toen ineens deed ik het weer. Surprise!! Er is iets met leeftijd. Hoe vaak vragen mensen je hoe oud je bent. Best regelmatig. Waarom eigenlijk? Ik denk om iemand in een hokje te kunnen plaatsen. Dan weet je ongeveer in welke fase van het leven iemand zich bevindt. Om er ver...

Vallen en Opstaan

Als je mijn eerdere blogposts hebt gelezen, dan kan je daaruit wel opmaken dat ik niet echt een rustige, gezellige, voedende jeugd heb gehad. Ik kan daar nog heel wat laadjes over opentrekken, maar niet nu. Het gegeven is er nou eenmaal. Je kiest je leven als kind niet uit. Je beland in een gezin met haar eigen context. Met vooral altijd en eeuwig een glimlach naar de buitenwereld. Keurig, netjes, alles op orde. Niet. Ik kan wel stellen dat ik psychisch en lichamelijk onderuit ben gegaan. Op verschillende momenten in mijn leven. Wat meer en vaker dan de meeste mensen. Schat ik zo in. Waardoor ik op diverse momenten me een eenling heb gevoeld. Ik wist meer van het leven dan de meeste van mijn leeftijdgenoten. En aangezien dat dan niet aansluit voel je je daar alleen in. Niet dat iemand dat denk ik gemerkt heeft. Ik heb me altijd goed kunnen 'aanpassen'. Te goed ben ik bang. Ik heb gedurende mijn jeugd geleerd me aan te passen naar de buien, gemoedstoestanden van anderen. D...

To Hell and Back Again

(English Version: scroll down!) Er zijn momenten dat ik mensen zo ontzettend graag iets duidelijk wil maken. Maar dat dat dan gewoon niet lukt. Hoe ik ook mijn best doe, het komt niet over zoals ik zou willen dat het over moet komen. Er zijn dus blijkbaar ervaringen die je kunt vertellen, maar de werkelijke inhoud van die verhalen kennen geen woorden. Althans, niet de volledig juiste. Of het is een gebrek aan woordenschat, dat kan natuurlijk ook. Toch ga ik het in mijn volgende berichten proberen. Ik heb tenslotte beloofd dat ik met mijn billen bloot zou.  Ik ben geboren ergens op een dag eind februari 2006. Dat maakt mij nu dus bijna zeven.  Ik hoor geluiden. Een beetje vaag, ik kan het niet helemaal volgen. Mensen die roezemoezen, piepjes, zuchten, voetstappen. Enigszins gehaast volgens mij. Ik doe mijn ogen open. Hallo daar. Wereld. Ik lig in een bed, zover is wel duidelijk. Alles is wazig. Mijn zintuigen bevinden zich in een soort van mist lijkt het wel. Verdomme, ...