Wist je trouwens dat je in het ziekenhuis je vragen of je nood of je plas moet ophouden? Niet op de IC natuurlijk, maar wel op de afdeling waar ik daarna op terecht kwam. Dat verdiend uitleg denk ik.
Toen ik net werd binnengebracht op de long-afdeling van het ziekenhuis, na vier weken op de IC te hebben gelegen, ontstond er al direct een akkefietje. Leuke binnenkomer.
Die dag was nogal een heftig dagje geweest. De voorbereidingen voor mijn verplaatsing naar lager gelegen afdeling waren in volle gang. Ik had het 24 uur gered zonder terug aan de beademing te moeten. Een hele prestatie kan ik jullie zeggen. Het is dus niet zo, zoals ik zelf altijd heb gedacht, dat er gewoon geconstateerd wordt dat je weer zelf kunt ademhalen en dat het apparaat dan gewoon uit wordt gezet en jij daar als patiënt spontaan uit eigen kracht ligt door te ademen. Althans, niet in mijn geval. Nee, dat is keihard werken. Oefenen. Door de verzwakte staat waarin ik verkeer en de totale afname van spiermassa, gaat zoiets normaals als ademhalen ook niet zomaar weer. Ik moet mijn spieren weer langzaam trainen, ook diegene die gebruikt worden bij het ademhalen.
De broeder komt binnen en besluit dat 'we' vandaag gaan oefenen. Oke broeder, dat lijkt me wel wat. Des te eerder ben ik weer thuis bij mijn Lief en mijn kleine Lief. Koppel dat ding af, dan zal ik je eens even wat laten zien....Oke, daar gaat 'ie dan. In....uit.........in..........uit......................in..........................uit. Dit gaat helemaal niet lekker! Koppel me weer aan! NU! Te weinig zuurstof. Het lukt niet. En zo wordt elke keer oefenen met een paar minuten verlengd. Totdat de intensivist mij een deal aanbiedt: 24 uur zonder en je mag naar 'beneden'. Vandaag is dus nogal een spannende dag. Het is heel erg eng om zonder houvast te ademen. Geen ademteug gaat vanzelf, bij ieder ervan denk ik na. Ga nu terwijl je dit leest maar eens nadenken bij elke ademhaling: je spieren die dat doen, uit zichzelf. En dat dat dan dus niet is; dat je moet werken voor elke hap zuurstof. Zonder enig vertrouwen in je eigen lijf. Best wel eng dus.
Fase twee van ontkoppeling staat aan mijn bed. De verpleegster komt om de aftappunten die in mijn lies en hals zitten te verwijderen. Let wel: deze aftappunten zitten direct in mijn slagaderen. Ze is rustig, maar vertelt me wel 'dat dit altijd even een spannend klusje is'....whoeaaaa. Dat stelt me niet erg gerust. Ik zie al voor me hoe het bloed door de kamer spuit. Lekker klusje voor de schoonmaakdienst.
Maar goed, eindelijk is het zover: ik mag van de Intensive Care af. Het verplegend personeel komt afscheid van me nemen, ze zijn tenslotte als familie voor me geweest. En ze vertellen me dat ze geregeld bij me langs zullen komen als ik op de andere afdeling lig. Op de koffie zeg maar, met Cake. Gezellig. Zodra ik op mijn nieuwe kamer lig, te midden van zeven andere patiënten moet ik plassen. Ik ben een meisje en van spanning moet je als meisje plassen. Ik vraag aan Lief of hij bij de verpleging een steek wil halen. Prima schat. Hij blijft even weg en als ie terugkomt ziet hij wit van woede. De verpleging heeft hem afgesnauwd met de woorden: 'kan ze verdomme niet even zelf naar het toilet lopen?!'......Uh. Nee! Als ik dat namelijk wel kon, dan zat ik daar nu wel! Trut.
Oke, dat begint lekker.
De volgende dag krijg ik excuses. Ze had mijn gegevens nog niet gelezen. Nou, dat vind ik geen excuus eerlijk gezegd. Maar goed, afhankelijk als ik ben doe ik het er maar mee. Omdat ik nog steeds niets zelfstandig kan heb ik geregeld hulp nodig. Dat is heel erg vervelend. Naar zelfs. Want dat betekent dat je steeds bij alles wat je doet iemand moet oppiepen. Hoe lastig! En omdat ik niet 'lastig' wil zijn, heb ik van nature de gewoonte zo min mogelijk 'hulp' te vragen. Tot die avond. Het zal iets over achten geweest zijn. Ik heb zo lang mogelijk gewacht met vragen stellen, hulp te vragen, maar nu, zo aan het eind van de dag, zal ik ze toch echt moeten stellen. Dus ik druk op het knopje. Het duurt enige tijd voor er iemand aan mijn bed verschijnt. Onrustig. Schiet eens op. Dat is wat ze uitstraalt. O god, ben ik nou toch alsnog 'lastig'? Ik stel mijn vraag en weet je wat ze zegt? Weet je wat ze me serieus zegt?:
Wil je je vragen even 'ophouden': we zitten net 'Goede Tijden Slechte Tijden' te kijken.....
Reacties
Een reactie posten