Cake Indien Voorradig

Op een dag moest ik opnieuw leren lopen. Hoe bizar is dat! Ik wist natuurlijk wel 'hoe' ik moest lopen, alleen lukte het niet. In de revalidatie-ruimte oefen je dan door bijvoorbeeld tussen twee "liggers" door te lopen, zodat je steun hebt aan je armen. Of met zo'n roei-apparaat. Helemaal niet erg. Maar dat is niet alles. 'Ze' geven je een rollator. En ik kan je zeggen: dat is het aller-aller-allerlaatste waar je achter wilt lopen als je dertig bent (misschien zelfs als je 90 bent, maar dan lopen al je vrienden er zo bij, dat scheelt). Op je dertigste achter zo'n ding lopen. Dan 'sta' je er lekker op. Weg identiteit. In je 'blootje' zeg maar. Kwetsbaar. Heel erg kwetsbaar. Ik heb in die periode ervaren dat, buiten alle medische zaken om, het vooral draait om die kwetsbaarheid, de naaktheid en het gevoel volledig 'in je blootje' te staan. En het herstel van het laatste duurt vele malen langer dan het puur medische herstel.

Voor het raam sta ik. Een beetje naar buiten te staren. Nogal melancholiek geloof ik. Wazig beeld. Ik kijk uit op een groot verkeersplein. Het is vroeg in de ochtend. Het schemert en er ligt een heel dun laagje sneeuw. Hoe is het mogelijk: iedereen gaat als alledag naar zijn of haar werk. Terwijl ik Hier ben. De wereld draait door, ook zonder mij. Auto's die als een rups de snelweg op- en afrijden. In slow-motion.  Ik zit in de auto. Naast mijn Lief. Op de snelweg. De lente begint nu wel echt op gang te komen. Fijn. Dat doet me goed. Het leven in vol ornaat. Ja hoor, daar zie ik 'm al. Van verre. Het Ziekenhuis. Ik zet me schrap. Kan ik dit negeren? Kan ik hiervoor wegkruipen, mijn ogen zo hard dichtknijpen dat ze zeer doen? Gewoon de confrontatie uit de weg gaan? Mijn nagels staan in mijn handen. Nee, ontkennen gaat niet. Jammer. Dan maar weer mijn ogen open. Dit ziekenhuis staat vlak bij mijn huis. Ik heb er geen uitzicht op ofzo hoor, dat niet, maar ik kan er

Op de intensive care van een ziekenhuis gebeurt natuurlijk van alles. Het is een aparte afdeling, niet te vergelijken met andere. Er werken mensen die een speciale opleiding hebben genoten, logisch. Leven en dood staan er erg dicht naast elkaar. Het zal een roeping zijn, ik persoonlijk moet er niet aan denken er te werken. Opvallend vrolijk zijn ze ook, die mensen daar. Althans, naar mij toe. Maar ik was denk ik dan ook een 'blije' ervaring. In hun ogen dan.  Nare ervaringen zijn er ook zat.  Die kon ik vanuit mijn bed volgen. Net zoals je in een hotel de buren hoort, is dat in een ziekenhuis niet anders. Nou ja, wel anders natuurlijk. Andere context zeg maar. Al mijn Lieven die al die weken hun schema's moesten omgooien om mij te bezoeken kunnen er luid over meepraten. Achteraf ben ik deelgenoot gemaakt van een aantal ervan. Andere kwamen rechtstreeks binnen, nadat ik bijgebracht was uit de coma. Veel oude mensen dus. In het ziekenhuis. Niet verbazingwekken

De Dood. De eerste dertig jaar van mijn leven heb ik er geen angst voor gehad. Helemaal niet. Sterker nog, vanaf ongeveer mijn achtste levensjaar was ik ervan overtuigd dat ik niet oud zou worden. Dat is een beetje raar, dat geef ik toe. Ik moet er zelf niet aan denken dat een van mijn kleine Liefjes met zulke gedachten op de proppen zou komen. Rijp voor therapie zou ik denken. Maar goed, ik was er nou eenmaal van overtuigd. En vond het ook niet zo erg. Ik zag het gewoon als een vaststaand feit. Het zal zo z'n oorzaak gehad hebben. En toen kreeg ik op mijn 29ste mijn eerste kindje. Dat veranderde mijn hele kijk op de de zaak. Want ja, je baart niet om er vervolgens tussenuit te knijpen.  Dat is toch niet je uitgangspunt. Je ervaart juist een heel nieuw leven. En spontaan wil je 130 jaar worden. Zodat je alles zo lang mogelijk kan meemaken. Het leven dat je op de wereld hebt gezet observeren, in al haar facetten. Je eigen leven krijgt een totaal andere dimensie. Een allesver

Wist je trouwens dat je in het ziekenhuis je vragen of je nood of je plas moet ophouden? Niet op de IC natuurlijk, maar wel op de afdeling waar ik daarna op terecht kwam. Dat verdiend uitleg denk ik. Toen ik net werd binnengebracht op de long-afdeling van het ziekenhuis, na vier weken op de IC te hebben gelegen, ontstond er al direct een akkefietje. Leuke binnenkomer.  Die dag was nogal een heftig dagje geweest. De voorbereidingen voor mijn verplaatsing naar lager gelegen afdeling waren in volle gang.  Ik had het 24 uur gered zonder terug aan de beademing te moeten. Een hele prestatie kan ik jullie zeggen. Het is dus niet zo, zoals ik zelf altijd heb gedacht, dat er gewoon geconstateerd wordt dat je weer zelf kunt ademhalen en dat het apparaat dan gewoon uit wordt gezet en jij daar als patiënt spontaan uit eigen kracht ligt door te ademen. Althans, niet in mijn geval. Nee, dat is keihard werken. Oefenen. Door de verzwakte staat waarin ik verkeer en de totale afname van spiermas

Naaktheid, daar is natuurlijk niets mis mee. Helemaal niet zelfs. Naaktheid is in veel gevallen prachtig. En dan heb ik het niet over naaktheid in zijn perfect geretoucheerde vorm. Gewoon de naaktheid van de mens. Met altijd wel een plus- en minpunt. Bijna altijd. Bijvoorbeeld een mollig vrouwenlichaam van middelbare leeftijd. Een lijf dat geleefd heeft, gebaard heeft, gevoed heeft. Het leven in opperste vorm. Maar zodra naaktheid opgedrongen wordt, vind ik er opeens weinig aan. Naaktheid wat zich opdringt aan het oog zonder uitvlucht vind ik niet prettig. Ik praat hier natuurlijk niet over allerlei heftige vormen van 'opdringen', dat is weer een heel ander verhaal. Ik kom net van de Intensive Care. Ze hebben mijn bed via de lift verplaatst richting een 'normale' afdeling. Nou, 'normaal' is niet bepaald het juiste woord, dat was met mijn eerdere blog 'Shit Happens' wel al duidelijk. Ik lig dus op mijn bed en beland rechtstreeks van IC op een kame

Vier weken Intensive Care en twee op een 'normale' afdeling. Beetje overdreven, ik geef het toe. Maar ik vind dat je de dingen niet half moet aanpakken. Van het geld dat ik de maatschappij gekost heb, 'kan je een  leuk huis' kopen, is me achteraf met een grijns op het gezicht verteld.  Dubieus eigenlijk, zo'n gesprek met je arts. Na een aantal minder luchtige bloggen is het wel zo lekker even een beetje zuurstof te happen. Het leven is gelukkig niet altijd kommer en kwel en hier en daar wat chargeren is gezond. Zes weken is, als het leven gewoon alledaags verloopt, niet erg lang. Goed te overzien. Prima. Dat is anders als je in een ziekenhuis ligt. Afgesloten van de normale wereld, ontvouwt zich een heel eigen wereld. Een soort E.R. zeg maar, maar dan 'live'. Vanuit je bed heb je flink de tijd het reilen en zeilen te observeren. De meest enge, beangstigende (op de ic afdeling), maar ook hilarische, onalledaagse (op de longafdeling) gebeurtenissen spele

Heel langzaam begint de mist uit mijn hoofd op te trekken. Naarmate de heftigste medicijnen afnemen, nemen ook de wanen af. De realiteit komt heel hard binnen. Met hele kleine stapjes word ik ingelicht over wat er met mij aan de hand is. Dat is hard nodig, want de situatie waarin ik me nu bevind is hel. Word ik ooit nog 'beter'? Kan ik ooit nog lopen? Kan ik ooit weer een 'normaal' leven leiden? Wat is er gebeurd? Wat is een sepsis? Wat zijn 'streptococcen'? Wat is dat voor eng beest? Hoe heeft deze bacterie zich een weg naar mijn bloedbaan gevonden? Langzaam maar zeker word het me duidelijk. Sinds de bevalling van mijn oudste werd ik opvallend vaak overvallen door griep. Ik werkte ondertussen weer. Het was een periode van een voortdurende staat van 'je gammel voelen'. Niet fit, niet lekker in je vel. Alles viel voor mij onder de noemer: ach, het zal erbij horen. Net moeder geworden, de aanpassingen, werk, het geregel. Te vaak was ik ziek en na al

Langzaam dringt de werkelijkheid tot me door. Langzaam, want ik bevind me in een tweestrijd tussen waan en werkelijkheid. De medicijnen die ik toegediend krijg, zorgen voor wanen. Dat begrijp ik achteraf. Wanen zijn 'draken'. Ze spuwen hun vuur over je uit, zonder enig mededogen. Ze komen en gaan naar eigen 'goeddunken'. Ze nemen je 'in'. Ik kan nu zeggen, dat mensen die door schizofrenie of dergelijke getroffen worden werkelijk in een hel moeten leven. Je ervaart nachtmerrie-achtige taferelen als waar, terwijl de rest van de wereld jouw waarheid ontkent. Alsof je gek bent.....Werkelijkheid en waan wisselen elkaar af. Een wereld in een wereld. Twee levens voor de prijs van een. Mensen die ik lief heb buitelen over me heen. Ze praten liefdevol. Ik zie tranen. Een hoop tranen. Vreemd als mensen tegen je praten terwijl je niets terug kunt zeggen. Probeer dat maar eens in real-life: volstrekt onmogelijk. Nogal willoos ook. Afhankelijk tot op het bot. Letterlij

Ik word wakker. Het is nog donker buiten. De klok zegt 05.26. Ik krijg bijna geen lucht. Geen zuurstof. Dit gaat niet goed. Ik roep om hulp. Lief moet wakker worden. Maar roepen lukt niet. Want ik krijg geen adem. Ja, hij is wakker. Bel een dokter. Het gaat niet goed. Dit is niet oke. Weekend-arts. Bel even schat. Echt. Lief belt: 'Nee meneer, er komt geen arts. Het is gewoon griep. En daar komt de arts echt niet voor langs. Het heerst.' ...Het Heerst... Ik voel het diep van binnen: Ik Weet Dat Ik Doodga. Ik spreek dat niet uit. Wat een beroerde toestand. Ik moet naar het toilet. Ik wil opstaan, maar mijn benen willen niet. Ik kruip op handen en voeten naar de badkamer. Alles onderweg verliezende. Inclusief mijzelf. 'Godverdomme sta op! Stel je niet aan!'. Maar nee. Ik weet het zeker nu: Ik Ga Dood. Mijn 'ik' verdwijnt met iedere stap die ik niet kan zetten door het afvoerputje van de ruimte die 'Leven' heet. Lief ziet, wat ik voel. Ik verzoek h

(English Version: scroll down!) Er zijn momenten dat ik mensen zo ontzettend graag iets duidelijk wil maken. Maar dat dat dan gewoon niet lukt. Hoe ik ook mijn best doe, het komt niet over zoals ik zou willen dat het over moet komen. Er zijn dus blijkbaar ervaringen die je kunt vertellen, maar de werkelijke inhoud van die verhalen kennen geen woorden. Althans, niet de volledig juiste. Of het is een gebrek aan woordenschat, dat kan natuurlijk ook. Toch ga ik het in mijn volgende berichten proberen. Ik heb tenslotte beloofd dat ik met mijn billen bloot zou.  Ik ben geboren ergens op een dag eind februari 2006. Dat maakt mij nu dus bijna zeven.  Ik hoor geluiden. Een beetje vaag, ik kan het niet helemaal volgen. Mensen die roezemoezen, piepjes, zuchten, voetstappen. Enigszins gehaast volgens mij. Ik doe mijn ogen open. Hallo daar. Wereld. Ik lig in een bed, zover is wel duidelijk. Alles is wazig. Mijn zintuigen bevinden zich in een soort van mist lijkt het wel. Verdomme, even wakk