Cake Indien Voorradig

Als je mijn eerdere blogposts hebt gelezen, dan kan je daaruit wel opmaken dat ik niet echt een rustige, gezellige, voedende jeugd heb gehad. Ik kan daar nog heel wat laadjes over opentrekken, maar niet nu. Het gegeven is er nou eenmaal. Je kiest je leven als kind niet uit. Je beland in een gezin met haar eigen context. Met vooral altijd en eeuwig een glimlach naar de buitenwereld. Keurig, netjes, alles op orde. Niet. Ik kan wel stellen dat ik psychisch en lichamelijk onderuit ben gegaan. Op verschillende momenten in mijn leven. Wat meer en vaker dan de meeste mensen. Schat ik zo in. Waardoor ik op diverse momenten me een eenling heb gevoeld. Ik wist meer van het leven dan de meeste van mijn leeftijdgenoten. En aangezien dat dan niet aansluit voel je je daar alleen in. Niet dat iemand dat denk ik gemerkt heeft. Ik heb me altijd goed kunnen 'aanpassen'. Te goed ben ik bang. Ik heb gedurende mijn jeugd geleerd me aan te passen naar de buien, gemoedstoestanden van anderen. D

Voor mij zijn in het leven twee dingen duidelijk: je wordt alleen geboren en gaat ook weer alleen dood. En in de tussentijd moet je er wat van zien te maken. Nou, en die tussentijd, dat is nogal een klusje. Helemaal als je er te vaak bij stil staat. Het jaar na mijn ziekenhuisopname (zie blogs januari 2013) droeg ik het dagelijks bij me. En nog steeds komt het soms naar boven. Dat eerste jaar na mijn ontslag uit het ziekenhuis stond ik ook niet stil natuurlijk. Dat zou je misschien wel verwachten en achteraf bezien was het waarschijnlijk ook wel wat wijzer geweest, maar zoals ik al eerder schreef: ik wilde zo snel mogelijk 'back to normal'. Dus begon ik in september van dat jaar weer met werken. Nog niet volledig maar toch. En raakte ik prompt in oktober zwanger van mijn tweede. Niet gepland maar wel gewenst, zoals ze dat dan zeggen. Dat jaar huilde ik om alles. Alsof ik alles voor het eerst meemaakte. Zo herinner ik me een concert. Stond ik daar te janken. Bij alle

Bill Viola - 'Nantes Triptych', 1992 Deze week word ik zeven. De precieze datum weet ik niet zo goed. Maar he, wie herinnert zich de dag waarop hij geboren werd nou eigenlijk. Het is dat het je verteld is. Mijn geboortedag staat in mijn ziel gegrift, maar de datum deed er niet zo toe geloof ik. Naar het schijnt leek het of mijn ogen groen waren. Wat ze niet zijn. Maar dat is tenslotte bij baby's altijd het geval. Die kleuren met de tijd.  Ik ben dus twee keer jarig. Een keer officieel en ik keer in gedachte. De laatste gaat aan anderen voorbij. Maar niet aan mij. Ieder jaar juich ik een beetje. T liefst met een taartje met kaarsjes erop. Ook in gedachte. Ik stierf toen ik dertig was. En toen ineens deed ik het weer. Surprise!! Er is iets met leeftijd. Hoe vaak vragen mensen je hoe oud je bent. Best regelmatig. Waarom eigenlijk? Ik denk om iemand in een hokje te kunnen plaatsen. Dan weet je ongeveer in welke fase van het leven iemand zich bevindt. Om er ver

Naast draken en engelen, heb ik geregeld leeuwen om mij heen. Nou om eerlijk te zijn, niet om mij heen, maar in mij. Brullende leeuwen. Naar eigen believen komen en gaan ze. In hun eigen tempo, wisselend van grootte en volume. Vaak 's nachts. Soms overdag. Nu, na zevenendertig jaar accepteer ik ze in mijn leven. Min of meer. Ze zijn als golven in de zee waarop ik leef. Soms rustig kabbelend, dan weer stormachtig woest. Ze zijn een gegeven en meedeinen is de beste manier ermee om te gaan. Heb ik ontdekt. Er zijn dus momenten waarop ik me erg eenzaam voel. Niet alleen, maar eenzaam. Dat zijn twee verschillende dingen. Alleen ben ik niet. Ik heb heel fijne mensen om mij heen. De eenzaamheid zit in mijn ziel. Verankert. Daar kan je voor in therapie. Daar kan je medicatie voor slikken. Allemaal gedaan. Dat laatste blijkt het best te werken. Omdat de eenzaamheid niet te vaak moet gaan overheersen. Dan zie ik geen kleur meer, waar ik eigenlijk zo van hou. Dan zie ik het leven niet