Planet Earth calling

Op een dag moest ik opnieuw leren lopen. Hoe bizar is dat! Ik wist natuurlijk wel 'hoe' ik moest lopen, alleen lukte het niet. In de revalidatie-ruimte oefen je dan door bijvoorbeeld tussen twee "liggers" door te lopen, zodat je steun hebt aan je armen. Of met zo'n roei-apparaat. Helemaal niet erg. Maar dat is niet alles. 'Ze' geven je een rollator. En ik kan je zeggen: dat is het aller-aller-allerlaatste waar je achter wilt lopen als je dertig bent (misschien zelfs als je 90 bent, maar dan lopen al je vrienden er zo bij, dat scheelt). Op je dertigste achter zo'n ding lopen. Dan 'sta' je er lekker op. Weg identiteit. In je 'blootje' zeg maar. Kwetsbaar. Heel erg kwetsbaar.

Ik heb in die periode ervaren dat, buiten alle medische zaken om, het vooral draait om die kwetsbaarheid, de naaktheid en het gevoel volledig 'in je blootje' te staan. En het herstel van het laatste duurt vele malen langer dan het puur medische herstel. Het diepste gevoel van eenzaamheid. Het gevoel dat iedereen binnen een bepaalde context leeft en jij er als enige buiten leeft. En dat is ook zo. Dat kan ik met stelligheid zeggen. Je innerlijke belevingswereld sluit niet meer aan op 'het gewone denken'.

De mensen om je heen doen verschrikkelijk hun best. Alles wat ze zeggen komt vanuit hun diepste gevoelens. Vanuit hun eigen denken, ideeën, liefde, maar ook machteloosheid zeggen ze dingen om je gerust te stellen. Of om je eenzaamheid op te heffen. Uit liefde. Allemaal. En onbewust kwetsen ze. Omdat je kwetsbaar bent, meer dan kwetsbaar. Omdat je buiten de context leeft. Omdat je ergens was waar een mens niet geweest zou moeten zijn. Een wereld waar geen woorden voor bestaan. Ergens waar de ander niet geweest is. Een paar voorbeelden en hoe ik daar innerlijk destijds op reageerde:

'Je was er 'gewoon' nog niet 'klaar' voor'. Nee! Allicht was ik er nog niet 'klaar' voor! Die jongen, twee kamers verderop, ook dertig, met exact hetzelfde als ik. Was die er verdomme wel klaar voor dan, toen ie stierf?! Ik kan het me niet voorstellen!! Vertel ditzelfde onderweg naar buiten ook nog even aan zijn ouders, lief en kindertjes! Ze zullen het vast roerend met je eens zijn...

Of 'het zal een reden hebben gehad'. O ja?? Is dat zo? Wat fijn dat je me dat zegt. Dat werkt heel verhelderend. Voor iemand die er wel normaal bijloopt!

En nog zo een: 'Joh, dat (destijds) enorme litteken in je hals is toch helemaal niet erg? Dat hoort nu gewoon bij jou. Je leeft gelukkig nog.'  Dat zeg je niet eens tegen iemand met griep! Of een gebroken nagel for that matter: je leeft gelukkig nog? Dankbaar moet je zijn en verder je mond dicht?  Ik loop hier achter een rollator, met een zuurstoffles en slangetjes in mijn neus. Met een gapend gat in mijn hals. Ontdaan van wie ik was. En 'ik moet niet zeiken'??

Waarom schrijf ik dit op, zal je je afvragen. Want ondertussen ben ik terug in de 'context'. En heb ik de tijd gehad mijn weg terug naar planet earth te vinden. En natuurlijk zie ik nu hoe mensen op bijna radeloze wijze probeerden mij op te beuren. Mij terug te halen uit de hel. Met alle liefde die ze hadden. En natuurlijk zie ik er nu de juiste invulling van in. Maar toch vind ik het belangrijk dit gevoel te beschrijven. Omdat het een kijkje geeft in de ziel van iemand die ernstig ziek is geweest. Ik ben niet de eerste en ook zeker niet de laatste die dit overkomt. En wie weet geeft het wat meer inzicht. En lukt het het gevoel van machteloosheid wat te verkleinen. Ik zeg expres 'het gevoel van', want het idee enige controle te hebben in zulke situaties is een illusie. Voor degene die ziek is en voor degenen eromheen.

Dus: als je ziek bent, griep ofzo. Of oorpijn, of koorts. Of gewoon echt niet lekker. Dat is naar. En dat mag je dus gewoon zeggen. Niemand zal tenslotte zeggen: 'joh, wees blij dat je niet doodgaat.'

Ik in elk geval niet.

(Tenzij je schromelijk overdrijft natuurlijk. Ook ik heb zo mijn grenzen :-)