Heel langzaam begint de mist uit mijn hoofd op te trekken. Naarmate de heftigste medicijnen afnemen, nemen ook de wanen af. De realiteit komt heel hard binnen. Met hele kleine stapjes word ik ingelicht over wat er met mij aan de hand is. Dat is hard nodig, want de situatie waarin ik me nu bevind is hel. Word ik ooit nog 'beter'? Kan ik ooit nog lopen? Kan ik ooit weer een 'normaal' leven leiden? Wat is er gebeurd? Wat is een sepsis? Wat zijn 'streptococcen'? Wat is dat voor eng beest? Hoe heeft deze bacterie zich een weg naar mijn bloedbaan gevonden? Langzaam maar zeker word het me duidelijk.
Sinds de bevalling van mijn oudste werd ik opvallend vaak overvallen door griep. Ik werkte ondertussen weer. Het was een periode van een voortdurende staat van 'je gammel voelen'. Niet fit, niet lekker in je vel. Alles viel voor mij onder de noemer: ach, het zal erbij horen. Net moeder geworden, de aanpassingen, werk, het geregel. Te vaak was ik ziek en na al een afwezigheid van enkele maanden zwangerschapsverlof, vond ik het onacceptabel richting mijn werkgever mij steeds weer ziek te melden. Dus ging ik door. Ontstellend moe, niet lekker. Een idee in mijn hoofd, dat zich sinds mijn jeugd verankerd heeft in mijn 'zijn': niet aanstellen, doorgaan, alle jonge moeders zullen hier wel mee kampen, het zal er wel bij horen. Het was achteraf gezien de toegangspoort voor een levensgevaarlijke bacterie.
Uit de 'reconstructie' komt naar voren dat ik een ernstige longontsteking had. Mee doorgelopen, genegeerd, geen of in ieder geval onvoldoende aandacht aan besteed. Daarbovenop heeft een bacterie, een hemolytische streptococ, zich toegang verleend via mijn longen richting mijn bloedbaan. Door een zeer verzwakt immuunsysteem heeft mijn lijf de bacterie niet zelfstandig kunnen opruimen. Via beschadigde bloedvaten in de longen door longontsteking, heeft de bacterie zich over mijn lichaam kunnen verspreiden, via het bloed. Een sepsis is dan het gevolg: acute bloedvergiftiging. Je lijf reageert hierop door onmiddellijk de bloedvaten te verwijden. Als gevolg daarvan daalt je bloeddruk. 70% van de mensen met deze vorm van sepsis sterft. De overige 30% ondervindt vaak ernstige rest-gevolgen. Organen die blijvend aangetast raken, het verlies (afsterven) van ledematen. Het zijn maar een paar voorbeelden.
Oke, so I am a lucky bastard!
Sorry, ik kan het even allemaal nog zo niet zien. Vind u het heel erg dokter? Kan ik ooit nog op mijn lijf vertrouwen? Ik erken het niet eens meer als het mijne. Komt het ooit nog allemaal 'goed' met me?
Er moet mij verteld worden wat er in de afgelopen twee weken gebeurd is. Nierdialyse bijvoorbeeld. En een bloedtransfusie. Volgepompt met vocht, om de bloeddruk weer omhoog te krijgen. Ik schijn er als een soort walrus bijgelegen te hebben. Totaal onherkenbaar. Volgespoten met antibiotica, 'breedspectrum' omdat ze de eerste periode nog niet wisten wat de oorzaak van mijn sepsis was en zodoende nog niet gericht te werk konden gaan.
Het enige dat ik wil horen is 'alles komt goed'. Maar tegelijkertijd vertrouw ik niemand. Alles wat mij verteld wordt door de intensivist, verpleging, Lief, familie, vrienden en kennissen: ik vertrouw ze niet. Elk woord, elke zin, iedere uitspraak ondergaat een grondige innerlijke analyse. Lichaamstaal wordt meegewogen. Zwaar. 'Zie ik daar twijfel? Een hapering in de zin?' Want wat weten zij nou? Zij weten toch verdomme niet hoe dit voelt? En het 'beest' heeft me toch ook te pakken gehad? What are the odds? One in a million?
I am a lucky bastard...
.
Wederom:... Respect!
BeantwoordenVerwijderen