Cake Indien Voorradig

Regelmatig betrap ik mezelf op nogal onvolwassen gedrag. Het zijn wel over het algemeen de momenten dat ik het vrolijkst ben. Op mijn best. Niet voor een ander misschien, maar wel voor mezelf. Een hele openbaring ook, aangezien ik altijd heb gedacht dat je dat gedrag toch op z'n laatst rond je dertigste wel kwijt zou geraken. Niet dus. Ik niet. Een heleboel mensen volgens mij wel hoor, maar dat zijn over het algemeen niet mijn 'vrienden'. Ik kan er namelijk niet zo goed tegen: mensen die zich altijd en eeuwig 'volwassen' en 'verantwoord' gedragen. Niks aan. Nee, ik houd van mensen die op gezette tijden hun olijke onvolwassen 'ik' tonen. En zich dan als ware pubers gedragen. En dat het dan dus nergens over gaat. Geen interessant gezeik over politiek of dergelijke. Voor even dan. Maar ongegeneerd lachen. Om stomme achterlijke dingen. Meestal duurt dan dan een uurtje, of iets langer. Er moet ook wel weer een eind aan komen, anders verwordt het tot

'Illusie' vind ik een mooi woord. Iets wat bijna elke dag wel een keer aan de orde is. Illusies te over in het leven. Verloren illusies  (klik) dus ook, maar dat is dus eigenlijk dubbelop. Waarom zitten mensen eigenlijk zo vol illusies? Man, je kunt amper 's avonds je bed instappen zonder er een paar kwijt te zijn geraakt. Alsof we met z'n allen een stelletje halve garen zijn. Wat waarschijnlijk ook wel zo is. Ik vind het vaak iets weg hebben van een sok die kwijtgeraakt is in de wasmachine: where the hell did it go??? En die andere is nu ook ineens niets meer waard. Hoewel mijn dochter van vijf het daar volledig mee oneens is. Want dan trek je er toch gewoon een andere bij aan? Gelijk heeft ze; zo veel leuker. En waarom eigenlijk twee dezelfde? Wie heeft dat bedacht? Ik dwaal weer eens af. Wij worden, en niet alleen als het gaat om Sinterklaas, als kinderen voortdurend voor de gek gehouden. En als gevolg daarvan zijn we na ons twintigste dagelijks bezig met

Ik houd van 'de humor van erg'. Die titel is gestolen overigens. Maar te goed om niet te jatten. Ik ben dus echt dol op 'de humor van erg': het maakt al het erge minder erg. Wat een gouden oplossing! Treurnis is alom en waarom er geen humoristische draai aan geven? Dat maakt alles zoveel draaglijker. De afgelopen blogs zaten vol treurnis tenslotte. En daar heb ik nog wel een potje vol mee hoor. Do not worry. Maar niets vind ik erger, dan mensen die alleen maar vanuit hun zwartgalligheid de wereld in kunnen kijken. Echt akelig. Naar. Kommer en kwel en het ook over niets anders kunnen hebben. En dan vooral de zin 'heb ik weer'. Die is het allerergst. Ik ben ervoor daar een serieuze boete op te zetten. En dan helemaal als het nergens over gaat. Over bijvoorbeeld dat het hotel waar ze in zaten weer zo fucking slecht was: 'heel onze vakantie naar de mallemoer!' Het enige wat ik dan hoor is 'aandacht, aandacht, aandacht'. Is dat een punt

Het spreekt voor zich, dat als je wat buitengewone ervaringen meekrijgt in het leven, je daardoor vaak ineens met een andere bril op naar de wereld om je heen kijkt. Tenzij je natuurlijk al zo volkomen zen bent, dat het verder geen verandering teweeg brengt, maar dat zal maar bij een enkeling het geval zijn. Bovendien is het wel het minste wat je na zo'n ervaring kunt doen. Eens even goed naar jezelf en de wereld om je heen kijken. In mijn situatie zijn er een aantal vragen bijgekomen, maar een heleboel dingen zijn me ook duidelijk geworden. Zo valt het me op, dat wij mensen -van deze tijd?- voortdurend op zoek zijn naar allerlei grootse ervaringen. Het concept van 'try before you die'. Hoe gekker hoe beter. Het uit zich in bungeejumpen boven het diepste ravijn van Afrika, waarbij zelfs het touw liefst zo lang is dat je tijdens je val met je handen de grond kunt raken. Maar het kan ook in de vorm van een 'wereldreis' zijn. Of die sprong vanuit dat vliegtuig. A

Moe. Heel erg moe. Ontstellend. Zo moe, dat ik niet eens meer aardig kan zijn. En zo erg, dat ik eigenlijk alleen nog maar kan huilen. Om wat allemaal niet meer lukt. En om de dingen waar ik in deze wereld niet meer aan kan voldoen. In veel opzichten ben ik een Party Pooper geworden. Zonder dat ik het wil.  En niemand die het ziet. Op een paar na. Die begrijpen het. Een aantal zien het. Op een hand te tellen. Hebben geaccepteerd dat ik niet alles meer kan wat ik voorheen kon. Het sluimerende achterblijfsel van 'Het Beest'. Maar velen ook niet. Omdat het onzichtbaar is. Omdat ik het onzichtbaar maak. Omdat ik geen zeikerd wil zijn. Geen bederver van 'het feest'. Jaren kost het, om in te zien dat sommige dingen niet meer gaan. Of minder frequent. Ik wil een normale gemiddelde dertiger zijn. Net als mijn vrienden. De mensen die mijn leven vullen. Met genoeg energie voor mijn opgroeiende kinderen. Mijn gezin. Maar daarnaast ook nog energie voor feestjes, bezoekjes, ui