Nare ervaringen zijn er ook zat. Die kon ik vanuit mijn bed volgen. Net zoals je in een hotel de buren hoort, is dat in een ziekenhuis niet anders. Nou ja, wel anders natuurlijk. Andere context zeg maar. Al mijn Lieven die al die weken hun schema's moesten omgooien om mij te bezoeken kunnen er luid over meepraten. Achteraf ben ik deelgenoot gemaakt van een aantal ervan. Andere kwamen rechtstreeks binnen, nadat ik bijgebracht was uit de coma.
Veel oude mensen dus. In het ziekenhuis. Niet verbazingwekkend. In een ziekenhuis doodgaan vind ik trouwens echt lullig. Je laatste adem en dan niet in je eigen mandje. Niet je eigen geur om je heen, je eigen dekbed, je eigen sfeer en uitzicht. En dan je laatste blik op zuster Feeks! Maar goed, dat terzijde. Naast mij schijnt een oude dame gelegen te hebben. Voor even, want het was al snel gedaan met haar. Heb ik me laten vertellen. Terwijl mijn Lieven dus aan mijn bed zaten en hun positieve gedachten de kosmos in stuurden, kwam na dagen van eenzaam sterven dan toch een oude bes afscheid nemen van mevrouw naast mij. Het gevolg daarvan schijnt te zijn geweest dat ik met een ferme duw van haar rollator tegen mijn bed de kamer door gezwieperd ben. Wat een feest! Taaie ouwe dame! 'Ze gaan hier toch allemaal dood', zal ze wel gedacht hebben. Waarom niet een handje helpen.
Ik kan mij dus niet herinneren dat er iemand naast mij lag tijdens die periode. Het schijnt dat het bed van de oude dame al snel weer werd ingenomen door een ander die er beroerd aan toe was. Over het algemeen is het er een komen en gaan. Vier weken IC is niet helemaal 'normaal'. Ik lag dicht bij de deur. En die deur stond vrijwel altijd open. En als je dan wakker bent en je ligt er maar wat te liggen dan heb je de kamer na een tijdje wel gezien. Dus kijk je door de openstaande deur naar de gang.
Op een avond hoorde ik voetstappen. Je weet wel van die klos-klos-klos-klos voetstappen. Van van die orthopedische kleppers. Weet je trouwens dat sommigen daar serieus crocs dragen? Ziet er niet uit! Maar goed, ik zie een bed voorbij komen. Het moet toch een kwestie van luttele seconden zijn geweest, maar ik zie duidelijk blond haar en een hand bovenop de blauwe operatie-deken. Aan de vrouwenhand, want dat is het, zit een trouwring. De hand vertelt mij alles. Ik maak mijn eigen verhaal: vrouw, middelbare leeftijd, getrouwd, net geopereerd, even bijkomen op de ic. Het klossen houdt op in de kamer naast mij en na een tijdje begint het klossen weer, nu vanuit de kamer, terug langs mijn kamer en langzaam sterven ze weg, tegelijk met de blauwe-pakken-mensen. Zo, mevrouw is blijkbaar geïnstalleerd. Niet lang daarna hoor ik bellen en toeters en piepen afgaan. Hard. Heel hard. Ik hoor weer geklos, maar dan meervoudig, rennend. Ik raak ervan in paniek. Volledig. Een tijdje later hoor ik gevloek en geschreeuw. Een vrouwenstem, ik vul in dat het een arts is, gaat uit haar dak. Ze begrijpt er duidelijk niets van. Een leven opeens niet meer, weg, uit. Tegen alle verwachtingen in, blijkbaar. Ik trek dat niet. Echt niet. Zomaar dood! Door de staat waarin ik zelf op dat moment verkeer, kan ik dat dus niet handelen. Nog even later hoor ik weer voetstappen. En heel veel huilen. Een meisje loopt voorbij, helemaal van de kaart. Ik schat zo in: haar dochter...
Ik druk op mijn pieper en zodra er verpleging aan mijn bed staat is het enige dat ik uit kan brengen: 'Mag de deur dicht. Alsjeblieft?'
iets dergelijks heb ik meegemaakt toen ik met zwangerschapsvergiftiging in het sophiakinderziekenhuis lag, naast me werden elke keer zwangere vrouwen aangevoerd die meestal na een dag weer verdwenen omdat ze óf te vroeg gingen baren óf hun kind verloren, erg onrustig allemaal, hoop gehuil...
BeantwoordenVerwijderen