Als je mijn eerdere blogposts hebt gelezen, dan kan je daaruit wel opmaken dat ik niet echt een rustige, gezellige, voedende jeugd heb gehad. Ik kan daar nog heel wat laadjes over opentrekken, maar niet nu. Het gegeven is er nou eenmaal. Je kiest je leven als kind niet uit. Je beland in een gezin met haar eigen context. Met vooral altijd en eeuwig een glimlach naar de buitenwereld. Keurig, netjes, alles op orde. Niet.
Ik kan wel stellen dat ik psychisch en lichamelijk onderuit ben gegaan. Op verschillende momenten in mijn leven. Wat meer en vaker dan de meeste mensen. Schat ik zo in. Waardoor ik op diverse momenten me een eenling heb gevoeld. Ik wist meer van het leven dan de meeste van mijn leeftijdgenoten. En aangezien dat dan niet aansluit voel je je daar alleen in. Niet dat iemand dat denk ik gemerkt heeft. Ik heb me altijd goed kunnen 'aanpassen'. Te goed ben ik bang. Ik heb gedurende mijn jeugd geleerd me aan te passen naar de buien, gemoedstoestanden van anderen. Dus dat kostte me niet al te veel moeite. Ik voegde me gewoon. Overleven. Eigenlijk wist ik niet beter. En daardoor weet je op een dag niet zo goed meer wie je nou eigenlijk zelf bent.
Pas in een veel later stadium ging ik daar mee aan de slag. Een heftige weg met veel kuilen en hobbels. Wild slingerend. Maar he, alles beter dan stilstand. Dus als ik schrijf over maskers, dan weet ik heel goed waarover ik spreek. En zoeken naar jezelf. En nu weet ik dat het gewoon heel veel tijd kost. Dat je dus niet een blaadje kunt lezen over 'mindfulness' of naar therapie en 'hop': fixed. Het lijkt of je twee stappen vooruit zet en dan weer een behoorlijke terug. En dat blijft maar doorgaan. Zonder ophouden. Dat je denkt: zo, ik ben d'r en dan ineens: 'hop', terug jij!
Toch ben ik op de een of andere manier altijd wel weer staande gebleven. Ik ben mensen tegen gekomen, die door het minste of geringste volledig uit het veld geslagen werden. Of zichzelf helemaal de vernieling in hielpen. Door drugs, zelfverminking, noem het maar. Ja, ik heb momenten gehad waarop ik zwaar depressief in het donker zat te drinken, luisterend naar depressieve muziek om vervolgens twijfelend op een balkon zes hoog te staan. Maar ik kon mezelf op de een of andere manier altijd weer herpakken. Ik kon hoe diep ik ook zat toch altijd wel weer zoeken naar de mooie momenten. Daar komt bij dat ik op de een of andere manier toch ook altijd omringt was door vrienden. Echte vrienden.
Het verklaart mijn innerlijke drang naar 'echt'. En waarom ik door alle luchtbellen heen prik. Nou ja, meestal. Ik ben allergisch geworden voor 'onecht' en 'onoprecht'. Omdat ik weet wat dat is. Te leven in een wereld waar alles 'voor de buitenwereld' is. Dit blog dat ik schrijf is mijn afscheid daarvan. Afscheid is een ding in mijn leven lijkt het. Afscheid nemen van wat was. Van wie ik was. Maar afscheid gaat samen met vernieuwing. Niet bewust, maar als logisch gevolg. Ik wankel nog. Misschien zal dat altijd zo blijven. Maar ik ben niet iemand die als een rustige rechte lijn door het leven gaat. De dalen en toppen wisselen elkaar bij tijd en wijle af. Ik zou niet anders wensen. Want dat is wie ik ben.
Nog net niet manisch :-)
Music Maistro: over 'opnieuw' (klik) Breed toepasbaar, inhoudelijk gezien (maar dan: geldt dat niet voor bijna alles?)
De hobbels in je leven en het overwinnen deze daken maken wie je bent. Een mooi en sterk mens!!
BeantwoordenVerwijderenals liefde een kwestie van blijven is, dan zeg ik je: blijf....
BeantwoordenVerwijderen