Leef Tijd

Bill Viola - 'Nantes Triptych', 1992

Deze week word ik zeven. De precieze datum weet ik niet zo goed. Maar he, wie herinnert zich de dag waarop hij geboren werd nou eigenlijk. Het is dat het je verteld is. Mijn geboortedag staat in mijn ziel gegrift, maar de datum deed er niet zo toe geloof ik. Naar het schijnt leek het of mijn ogen groen waren. Wat ze niet zijn. Maar dat is tenslotte bij baby's altijd het geval. Die kleuren met de tijd. 

Ik ben dus twee keer jarig. Een keer officieel en ik keer in gedachte. De laatste gaat aan anderen voorbij. Maar niet aan mij. Ieder jaar juich ik een beetje. T liefst met een taartje met kaarsjes erop. Ook in gedachte. Ik stierf toen ik dertig was. En toen ineens deed ik het weer. Surprise!!

Er is iets met leeftijd. Hoe vaak vragen mensen je hoe oud je bent. Best regelmatig. Waarom eigenlijk? Ik denk om iemand in een hokje te kunnen plaatsen. Dan weet je ongeveer in welke fase van het leven iemand zich bevindt. Om er vervolgens een etiketje op te kunnen plakken. Denk ik. En dan gaan we uit van het gemiddelde. Baby, peuter, kleuter, kind, puber, jongvolwassene, volwassen, middelbaar, oudere, oud. Handig hoor. Maakt het lekker overzichtelijk. Toch kun je er behoorlijk van in de war raken. Dat opeens het etiketje niet blijft plakken. Het zou natuurlijk nogal wat zeggen als ik serieus zeven was. En deze stukjes schrijf. Klopt niet. Past niet. 

Ik ben opgegroeid met 'manieren', zoals dat vroeger genoemd werd. Dat hield onder meer in dat ik netjes 'u' zei tegen 'volwassenen' en zeker tegen 'ouderen'. Het gaf voor mij een soort hiërarchie weer. Zij staan 'hoger', weten meer dan ik en daar moet ik respect voor hebben. Zit wat in natuurlijk. Zo ergens tot je vijftiende ofzo. Daarna begon het lastig te worden. Met de dingen die ik in mijn jonge jaren had meegemaakt vond ik sommige 'volwassenen' ineens toch verbazingwekkend onwetend. Natuurlijk lag daar ook een laagje puberaal 'ik-weet-alles' gedrag overheen. Maar toch. Toen ik nog weer ouder werd, donderde het hele idee van 'je bent ouder dus ben je wijzer' als een kaartenhuis in elkaar. Nu begrijp ik dat ook ouderen etiketjes plakken. En soms dus mis plakken, omdat leeftijd en wijsheid nou eenmaal niet evenredig uitwisselbaar zijn. Nou wil ik niet beweren dat ik wijs ben hoor. Van een heleboel zaken weet ik niets. Maar van andere weer wel. 

Zo werkte ik jaren in een oorlogsmuseum. Je kunt je voorstellen dat dat museum door veel oudere mensen bezocht werd. Over het algemeen waren dat liefdevolle mensen. Die het konden waarderen dat een 'jongere' zich inzette voor hun nare herinneringen. Het 'anti-oorlog' idee uitdroeg aan nog weer jongere mensen. Daarnaast herinner ik mij oudere mensen die mij maar min of meer 'gedoogden'. Ze mompelden zelfs 'ach nee, laat maar, wat weet jij daar nou van'. En dat is interessant. Want ik wist er, buiten pure kennis, meer van dan ze dachten. Vanuit mijn achtergrond. Met een vader die opgegroeid is in jappenkampen. Ik heb dan ook in het museum heel wat verhalen aangehoord. Over gebeurtenissen die nog in geen honderd jaar waar konden zijn. En o ja, vrijwel iedereen was verzetsheld. 

En toch kan ik niet ontkennen dat leeftijd veel kan betekenen. Leef Tijd. Iets wat je wel degelijk nodig hebt om innerlijk wijzer te worden. Als je dat wilt. Veel dingen waar ik me jaren geleden verschrikkelijk druk over kon maken zijn ondertussen beter te handelen. Ik kan ze beter plaatsen. Omdat ik meer Leef Tijd heb gehad. Om te leren, en te ervaren. En ik ben er nog lang niet natuurlijk. Het heeft voornamelijk te maken met je innerlijke stem. Mijn innerlijk stem. Ik las eens: 'the way we talk to our children, becomes their inner voice'. Hoe treffend gezegd. Want ik geloof daar heilig in. Want ik hoor die ouderlijke stem dagelijks doorsijpelen bij veel dingen die ik denk of doe of zeg of schrijf.  In mijn geval: 'niet goed genoeg'. Dat is heftig eigenlijk he? Bij mij thuis moest het vroeger namelijk altijd anders dan ik bedacht. Ideeën, meningen; het was en moest altijd anders. Volgens mijn 'wijze' ouders. Dat maakt onzeker kan ik je vertellen. Dat maakt dat je nooit 'zeker' bent over je mening. Je ideeën. En daar ga je tegenaan lopen. Want daarmee kom je niet echt veel verder in het leven. Het geeft je onvoldoende leefruimte. Het ondermijnt je zijn. 

Met Leef Tijd, wordt de innerlijke stem duidelijk. Als je tenminste wilt groeien. Dat is wel een voorwaarde. Een beetje 'graven' zeg maar. Leef Tijd zorgt ervoor dat je die stemmen kunt gaan (h)erkennen. Dat het maar meningen zijn. Voor wat ze waard zijn. En dan, met nog wat Leef Tijd, kan je ze tot op bepaalde hoogte tot rust brengen. Moet je trouwens wel ernstig je best voor doen hoor. Hard werken zeg maar. En dan ben je blij met Leef Tijd. 

Er zijn mensen die naarstig op zoek gaan naar diepere betekenis in hun leven. En omdat ze die blijkbaar niet zelf in hun eigen ik kunnen vinden, gaan ze 'rebirthen' (klik voor uitleg). Ik heb het woord al eens in een eerder blog genoemd. Ik word daar serieus onpasselijk van. Het maakt me gruwelijk boos ook. Het is een van de paar dingen die ik dus blijkbaar niet kan 'handelen', innerlijk. Tegelijk is het wel zo eerlijk te benoemen waarom ik daar zo heftig op reageer. Omdat ik vind dat je daarmee spot met het leven. En jezelf veel te serieus neemt. En blijkbaar niet echt wilt graven. Als je dan echt wilt 'rebirthen', ga dan eerst maar eens dood. Dan praten we verder. Pel jezelf af. Tot op het bot. Helemaal. En kijk wat er dan van je overblijft. In alle eerlijkheid. In plaats van jezelf terug te werpen naar 'af'. 

Mijn advies: doe beter iets met je Leef Tijd. 

En hier de betreffende video-art van Bill Viola - Nantes Triptych', 1992  Ik heb 'm gezien in 2000 in het 'Tate Modern' Museum in London. Prachtig en zeer indrukwekkend. Het werk is te zien als je de volgende tijden in de betreffende link (film) opzoekt: 1:15:10 - 1:25:30. Even voor gaan zitten: leent zich niet voor een gehaaste blik. Tien minuutjes, en uitkijken :-) Geboorte-leven-dood: beter kan het naar mijn mening niet verbeeld worden. Enjoy. (Klik hier)