Een storm die raast. Met grote woeste golven overspoelt hij mij. Onverwachts.
Maar ik heb goeie zeilen. Godzijdank.
Twintig jaar lang heb ik erover gedaan. De juiste stof uitgezocht. Druk onderhandeld. Over de juiste kwaliteit. En dan de prijs. Dat was een dingetje. De hoofdprijs is betaald. Maar ik had ze! Joechei. Een eerste overwinning. En dan de kleur. Niet te vergeten. Kleur is belangrijk! Ik heb jaren gedaan over die keuze. Zwart, of grijs, en langzaam koos ik kleur. Van zacht en soft naar heel langzaam een diepe echte kleur.
Spoeling na spoeling na spoeling.
De rafels van het doek heb ik stuk voor stuk onder handen genomen. Met de hand. Steek voor steek. Ik heb ze bekeken, van voor naar achter en weer terug. En ze met blote handen bewerkt. Nooit weg, maar netjes naar achteren. Uit het zicht. Ter voorkoming van verder rafelen zeg maar.
Maar zonder boot zijn mijn zeilen waardeloos. Mijn boot is nu van hout. Levend materiaal heb ik gekozen. In tegenstelling tot mijn eerste, die van plastic was. Hard, koud en gevoelloos als je erin zit. Nee, mijn boot is nu van hout. Hardhout. Dat wel. Stevig. Maar met hier en daar een kier, een oneffenheid. Op het water piept en kraakt hij. Hij leeft, neemt hier en daar water in zich op, maar te weinig om ten onder te gaan. Natte voeten soms, dat wel.
Een warme deken ligt erin, tegen de kou.
De druppels bevlekken mijn zeil. Mijn mooie stevige zeil. Maar ze doen hun werk. Een onherstelbaar gaatje toch hier en daar. Maar ze nemen de wind zoals dat hoort. Ik grijp me vast aan de mast. Iemand legt de deken over me heen. Mijn aangenomen bemanning omarmt me liefdevol. Ik schreeuw en huil. Maar het is oke. Het leven spreekt. De wind schreeuwt terug: 'Ik ben hier! Zoals ik er altijd zal zijn. Maar jij hebt nu goeie zeilen. En een boot die niet zal kapseizen. Zoals de vorige. Dein mee! En voel mij, leef mij. Ik zal weer gaan liggen, zoals ik altijd deed!'
Heb vertrouwen. In mij.
Reacties
Een reactie posten